خوبان خراسانی – مرحوم بشیر محدثی‌فر (۱۳۳۸ مشهد – ۱۳۸۹ مشهد)

از همان دوران دبستان استعداد خوبی در رسم و نقاشی داشت. از اوايل دهه ۵۰ قلموی نقاشي را به دست گرفت و شاگرد «صادق پور» که او از شاگردان «شيخ» و او هم از شاگردان کمال الملک بود، به کسب تجربه پرداخت. آن سال ها و تا زماني که پرده های نقاشي حرم بارگاه رونق داشت بيشتر آنها را براي عکاسی های اطراف حرم می‌کشید و با آغاز جنگ بيشتر فعالیت هایش معطوف به نقاشي چهره شهدا شد. چند هزار چهره شهيد را بر روي تابلوهاي کوچک و بزرگ کشيد، تصوير شهيد «بابانظر» که پس از سال های دفاع مقدس به شهادت رسيد و نيز عکس چند شهيد ديگر و تصوير ۲۰ متري مکه و مدينه را در جامعه الحسين علیه السلام نقاشي کرد. در اکثر مراسم تشییع شهدا دوران مقدس عکس های پرتره او حاضر بود.

ایامی می‌شد که از یک شب تا صبح بیش از ۳۰ نقاشی را برای رساندن به مراسم تشییع می‌کشید و جالب‌تر از آنکه برخی اوقات وقتی تشییع شروع می‌شد و پیکر به نزدیکی گالری او واقع در پاساژ محمودیه خیابان خسروی می‌رسید، او پرتره شهید را کشیده بود. او در خاطره‌ای از این دوران می‌گوید: مادر شهيدي بود که سفارش داد تا چهره فرزندش را در تابلويي برايش نقاشي کنم، روزي که به گالری‌ام آمد تا تابلو را ببرد وقتي وارد گالري شد پرسيد تابلوي پسرم کجاست؟ جاي تابلو را به او نشان دادم و او وقتي نگاهش به نقاشي پسرش افتاد از هوش رفت و پس ازآن هم اشک‌های غریبانه‌ای براي پسر شهيدش ريخت. وی در پاسخ به سؤالی که چرا نام خودتان يعني «بشير محدثي فر» را گوشه تابلوها نمی‌گذاشتید و از عنوان «هنرجو» استفاده می‌کردید؟ می‌گوید: «خودم را قابل نمی‌دانستم. در برابر عظمت شهدا و کاري که آنها کرده بودند کار من ناچيز بود و دليلي نداشت که به‌واسطه آنها بخواهم خودم را مطرح کنم و… » چندی پس از دوران دفاع مقدس بنا به دلایلی شغل خود را به قالیشویی تغییر داد و البته در این ایام، کارهای پراکنده هنری نیز انجام می‌داد. شاگردان زبردستی همچون احمد منصوب، موسی الرضا نظام دوست و امانی که نقاشی‌های آنان برای چشم هر شهروند مشهدی آشناست، فرآورده تلاش های او هستند. احمد منصوب می‌گوید: استاد تصوير هر شهيد را با توجه به يگان رزمي آن شهيد هماهنگ نقاشي می‌کرد يعني تا حدودي ویژگی‌های اخلاقي و رفتاري يک شهيد را می‌شد از نقاشی‌های استاد متوجه شد. استاد رنگ را به‌خوبی می‌شناسد و در تمام تابلوها تلاش کرده است آن را به بهترين شکل ممکن به خدمت درآورد. سرانجام پس از طی دوران نقاهت در ۵ دی‌ماه ۱۳۸۹ درگذشت و پیکرش در قطعه هنرمندان بهشت رضا علیه السلام به خاک سپرده شد.