«بیت الثقلین» جایی برای تربیت پایه ای
مجموعه «بیت الثقلین» از جمله مجموعه های فرهنگی- تربیتی در مشهد است که مدیران و مربیان آن، بر تربیت پایه ای و آغاز تربیت فرزندان از سنین خردسالی و کودکی تاکید داشته اند.

اما آغازگر راه مجموعه بیت الثقلین، «غلامعباس سرشور خراسانی» است که به گفته خود، به فعالیت آموزشی و تربیتی در هفدهمین سال پس از بازنشستگی اشتغال دارد و بازنشستگی برای او معنایی ندارد. پیش از پیروزی انقلاب، معلمی را پیشه خود ساخته و ترجیح داده معلم دوره ابتدایی باقی بماند. از اواسط دهه 60 به همراه تعدادی از دانش آموزان کلاس اول دبستانی که در آن تدریس می کرده، جلساتی را به صورت هفتگی در منازل دانش آموزان راه اندازی کرده و ضمن آموزش قرآن، این جلسات را به کانونی برای بحث و تبادل نظر تبدیل کرده است.
او اعتقاد دارد که اگر قرار باشد تربیت فرزند شکل بگیرد، این تربیت علی الخصوص باید از زمان تولد و در 6 سال نخست زندگی آغاز شود و ضمن این که تربیت باید استمرار داشته باشد. تاکید می کند که تربیت، کاری «اداری» نیست و باید با عشق و علاقه دنبال شود.
او تلاش کرده که حلقه اتصال با دانش آموزان، در سالهای بعد نیز همچنان برقرار بماند. به تدریج اساتید و مربیان دیگری نیز به این مسیر ملحق می شوند و در نهایت در سال 1369 با همراهی تعدادی از والدین دانش آموزان از جمله آقایان تیزابی، ثاقبی، غلامی و ... مرکزی با عنوان «بیت الثقلین» و با تاکید بر دو ثقل گرانمایه «قرآن» و «عترت» پایه گذاری می شود که پس از مشخص شدن یک محل ثابت برای این مجموعه، جلسات تربیتی به این محل منتقل می شود.
از آنجا که به اعتقاد مسئولان بیت الثقلین، نباید به برگزاری جلسات تربیتی در فصل تعطیل و تابستان بسنده کرد، لذا این جلسات در طول سال استمرار داشته و از سوی دیگر، والدین دانش آموزان نیز همراه و در کنار این جلسات، در امر تربیت همراهی می کردند و همین موضوع نیز در جلسات بیت الثقلین، مورد توجه قرار گرفته است.

به اعتقاد مربیان بیت الثقلین، رسیدن به بصیرت با حرکت توامان دو بال «تفکر» و «مطالعه و پژوهش» امکان پذیر است. آموزش های رسمی آموزش و پرورش را برای تربیت فرزندان ناکافی می دانند و اعتقاد دارند که خصوصا فرزندان امروز با وجود دسترسی آسان به انواع اطلاعات، با این اطلاعات اقناع نمی شوند. باید به این دانسته ها عمق و بصیرت داد که این نیز با مطالعه به دست می آید.
بیت الثقلین همچنین بر این نکته تاکید می کند که در کار تربیت، می بایست به وجود یک حلقه اتصال با ائمه معصومین (ع) توجه شود و در حقیقت، نتیجه کار به امام معصوم واگذار شود.

اما از سوی دیگر، غلامعباس سرشور خراسانی به برخی نقاط ضعف در کار مجموعه بیت الثقلین نیز اشاره می کند. نخست این که از این جلسات تربیتی، صرفا به دانش آموزان پسر اختصاص داشته و از برگزاری اینگونه جلسات برای دختران غفلت شده است. دوم این که حلقه های اتصال بین مربیان و مدیران مجموعه در گذشت زمان کمرنگ شده است و می بایست با عزمی جدی تر این حلقه ها را مستحکم و برقرار کرد. از سوی دیگر، ارتباط مستحکم تری بین مربیان، فارغ التحصیلان و به اصطلاح بزرگترهای مجموعه با ورودی های فعلی برقرار شود.

---