مرکز فرهنگی و جهادی کهف الحسن
علی محبت شریعتی یکی از فعالان فرهنگی مشهدی است که از سال 1372 ایده راه اندازی یک مجموعه فرهنگی به ذهنش رسید و هدف نهایی آن پرورش نسل زبده انقلابی و ایمانی با نگاه جهانی بود و نامش را «کهف الحسن» گذاشتند. در شروع 70 درصد فعالیت های این مرکز فرهنگی به تربیت نسل انقلابی اختصاص داشت و 30 درصد فعالیت ها، نقش جهادی به خودش گرفته بود. با این حال از سال 1392 موسسه کهف الحسن حال و هوای شبکه ای به خودش گرفت و با فعالیت های سه گردان «عماد مغنیه»، «حبیب بن مظاهر» و «ام البنین» که مخصوص بانوان بود، فعالیت های جهادی خودش را پررنگ تر از گذشته ادامه داد، به طوری که در ایام شیوع بیماری کرونا، این مرکز فرهنگی و جهادی جزء پیشگامان شهر مشهد محسوب می شد.
آن ها در دوران کرونا مبدع بسیاری از اولین ها بودند و به عنوان مثال طرح بزرگ «آقا حساب کردن» را با کمک آستان قدس رضوی آغاز کردند. این طرح در دوران کرونا بعد از مشهد، به تهران و سپس به سوریه و لبنان هم کشیده شد و بازخورد بین المللی بسیاری داشت. طبخ روزانه 10هزار پرس غذای گرم برای خانواده مبتلایان، تولید میلیون ها ماسک بهداشتی، ضدعفونی کردن مراکز و معابر حاشیه شهر مشهد از دیگر فعالیت های مرکز فرهنگی و جهادی کهف الحسن در دوران شیوع بیماری کرونا بوده است.
لوله کشی و آبرسانی در روستاها، برق رسانی در روستاها و کمک به موضوع مهم فرزندآوری و توزیع شیرخشک و پوشک برای نوزادان از دیگر فعالیت هایی است که گروه های جهادی کهف الحسن پیگیر آن ها هستند. خط قرمز این گروه فرهنگی عدم حضور در جریانات سیاسی است و علی رغم حضور فعال در عرصه انتخابات، هیچ گاه از هیچ کاندیدای مشخصی حمایت نکرده است و این بزرگترین چالش این مجموعه به حساب می آید.
هدف نهایی کهف الحسن تربیت نسل انقلابی است، همان شعاری که از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی مطرح بوده و مکررا توسط امام خمینی(ره) و رهبر معظم انقلاب به آن اشاره شده است که از نگاه موسس این مرکز تاکنون موفق بوده اند.
به گفته علی محبت شریفی، موسس مرکز فرهنگی کهف الحسن، آن چیزی که این نوع مراکز را کنار هم نگاه می دارد، همکاری و هم افزایی مشترک است. آن ها در طول دوران کرونا، بیش از 18 میلیارد تومان برای کمک به مردم هزینه کردند، با این حال نه غذای گرم، نه بسته های معیشتی و نه ماسک های بهداشتی، آرم مجموعه را نداشتند. آن ها این کمک ها را با محوریت مساجد در محلات توزیع می کردند و دو هدف بزرگ داشتند، اول اینکه کمک ها به دست خانواده های نیازمند برسد و دوم اینکه پرچم مساجد در محلات بالا باشد. آن ها معتقد هستند که کار باید برای رضای خدا باشد و همین موضوع می تواند کلید موفقیت مراکزی باشد که در جهت کهف الحسن در شهر گام برمی دارند.

---