بازی رسان» تلاشی برای دورکردن نوجوان از آسیب های فضای مجازی
تجربه سال ها تدریس در مدارس و ارتباط مستمر با قشر نوجوان و خانواده هایشان، حجت الاسلام محمدرضا رجبی را به آسیبی بزرگ واقف کرد و آن، افراط در استفاده از فضای مجازی و بازی های رایانه ای از سوی نوجوانان بود. او برای غلبه بر این چالش، ایده «بازی رسان» را در ذهن داشت. در میان گذاشتن این ایده با مرحوم علی صفوی شاملو، موسس مجموعه کتابرسان، با استقبال و قول حمایت او مواجه شد و این گونه بود که مجموعه بازی رسان در پاییز 98 با شعار« یک دست بازی با محبت» متولد شد.
این مجموعه با توجه به وجود بازی های مفید تولید شده در داخل کشور، اولویت اصلی حوزه بازی را نه در تولید بازی جدید، بلکه در ترویج و توزیع این بازی ها تشخیص داد و تمرکز خود را روی این موضوع گذاشت. هدف نیز تقویت دورهمی های خانوادگی و دورکردن نوجوان از آسیب های فضای مجازی و فردگرایی ناشی از آن بود.
برای رسیدن به این هدف، انتخاب بازی ها باید بر اساس شاخص هایی روشن مثل جذابیت، گروهی بودن، داشتن سناریو و تقویت قدرت برنامه ریزی در بازیکنان باشند به طوری که مجموعه این ویژگی ها علاوه بر پر کردن اوقات فراغت، منجر به رشد فکری افراد شود. بر این اساس، بازی هایی تکرارپذیر مانند بلاد، جالیز، سفالگر، گمانه، پیکار و ... که بازیکنان را در هر بار بازی، در موقعیتی تازه قرار می دهد؛ به فهرست بازی های قابل ترویج از سوی بازی رسان افزوده شدند.
عمده مخاطبان این مجموعه تاکنون، پسرها و از متولدان دهه 70 تا 90 بوده اند. نتیجه تلاش این مجموعه در مدت سه سال فعالیت خود، راه اندازی کافه بازی در مشهد بوده که مورد استقبال کاروان های زیارتی نوجوانان شده است. این آشنایی ها استقبال از بازی رسان را در سایر شهرها مثل شیراز، گنبدکاووس، تبریز، .. را به همراه داشته است. ایجاد اتاق بازی در سه مدرسه دستاورد دیگری است تا دانش آموزان علاوه بر اوقات فراغت در ساعت های مدرسه و نیز برای استفاده در جمع خانواده، از این بازی ها استفاده کنند. همین طور با رایزنی های انجام شده، پای برگزاری مسابقات و لیگ ها به پنج مسجد نیز باز شده است.
مجموعه بازی رسان برای رسیدن به این نتایج با چالش های متعددی مواجه و تجربه های ذی قیمتی را به دست آورده است. نخست اینکه برای معرفی خود، باید روی فضای مجازی سرمایه گذاری جدی تری انجام دهد.
چالش بزرگ دیگری که این مجموعه و بسیاری از مجموعه های فرهنگی با آن مواجه هستند، موضوع مکان و اجاره بهای سنگین به ویژه در شهرهای بزرگ است.
کمبود نیروی انسانی فهیم برای همکاری را نیز باید به فهرست چالش های این مجموعه اضافه کرد زیرا جوانترها که خود از مخاطبان این مجموعه به شمار می روند، اهمیت موضوع را آن طور که باید درک نمی کنند و افراد جا افتاده تر نیز برای همکاری، انتظاراتی مالی فراتر از توان مجموعه دارند.

در کنار موارد یادشده، نباید موانع فرهنگی را نیز از قلم انداخت؛ اینکه نگاه گروهی از مخاطبان به حوزه بازی ها، سخیف است و آن را مربوط به افراد بیکار و وقت گذران می دانند. بدیهی است که با چنین دیدگاهی، فعالیت در زمینه بازی از سوی یک تحصیلکرده علوم دینی با واکنش منفی مضاعفی همراه می شود و به قاعده از حمایت هایی نظیر نذرهای فرهنگی نیز خبری نخواهد بود.

---