تصویر

استاد پناهیان: خداوند بزرگ و مهربان با زبان مقدرات و حوادث تلخ و شیرینی که برای ما رقم میزند، با ما سخن می‌گوید. خدا کند زبان خدا را بفهمیم. البته نباید دچار توهم و خیال‌پردازی شویم. معنای حرف‌های خدا و منظور حادثه‌ها را خواهیم فهمید.

استاد محمدرضا عابدینی: باید توجّه داشته باشیم که علاوه بر عرضه اعمال فردی ما بر امام(ع)، اعمال جمعی و مشترک ما در سطح تشکیلاتی، اجتماعی و تمدّنی هم در ماه مبارک رمضان و در شب قدر بر امام(ع) عرضه می شود و مقدّرات جمعی تشکیلاتی و اجتماعی تمدنی هم تقد

آمد بهار و صحنه گلزار دیدنیست، گل جوش سبزه از در ودیوار دیدنیست/ چون عمر گل چو شادی امروز ما کم است، فرصت مده زدست که بسیار دیدنیست #امام_کرامت

استاد پناهیان: باید کنترل و مدیریت فکر و توجه خود را خود به دست بگیریم و اجازه ندهیم دیگران هر لحظه حواس ما را پرت کنند و یا توجه ما را به این سو و آن سو بکشانند. مهمتر از اینکه به چه چیزی توجه داشته باشیم این است که قدرت کنترل توجه خود را در دست داش

استاد محمدرضا عابدینی: در نظام سلوک سالانه انسان نیز، هر سال هم یک واحد ویژه عمر ما است و اعمال سالانه ما در شب قدر بر امام عرضه می‌شود، اعمالی که البته نتیجه و برآیند اعمال سال‌های گذشته ما نیز بوده است. و به تناسب آن، مقدرات سال آینده ما تقدیر می‌گ

استاد پناهیان: کودکان گذر زمان را نمی‌فهمند و زیاد نمی‌توانند گذشته و آینده را درک کنند. بعضی ها زیاد از این کودکی خود فاصله نمی‌گیرند و در درک زمان کودکی باقی می‌مانند. نمی‌توانند درک کنند زمان با چه سرعتی میگذرد و روزی خواهند مرد!

استاد محمدرضا عابدینی: خود این ماه مبارک رمضان، یک کار جمعی و تشکیلاتی است. همه همزمان باید به این ماه وارد شوندو با هم روزه بگیرند که در این زمان، شب های قدر و مناسبت های ویژه قرار داده شده است. خود روزه گرفتن یک عهد جمعی است که با توجه به وجوب جمعی

استاد پناهیان: قضاوت نکردن دربارۀ دیگران یکی از مهمترین عوامل آرامش روحی در یک جامعه است. در یک جامعۀ دینی باید این عامل بیشتر باشد ولی معمولاً کمتر است.

استاد محمدراض عابدینی: ماه مبارک رمضان آغازی برای یک برنامه‌ریزی در حرکت فردی وحرکت جمعی و کاروانی است. قرار دادن ماه مبارک رمضان برای آغاز سال و تحویل سال سلوکی و معنوی امر اعزتباری نیست بلکه این ماه خصوصیاتی دارد که باعث می‌شود مبدأ و آغاز یک سال ت

استاد پناهیان: اگر در اثر نامهربانی‌ها و مهربانی‌های اطرافیان از خودخواهی و خودبینی بیرون بیائیم، آن‌وقت چشم‌مان برای دیدن دیگران باز می‌شود و می‌توانیم محبت کنیم.