پس از طی دبستان، دوران متوسطه را در رشته طبيعی آغاز كرد. در همين دوران بود كه تلاش های فكری و اعتقادی او برای فهم اسلام شكل گرفت و همگام با فعاليت در دبيرستان به بهره جویی از مدرسين حوزه علميه قم همچون آيات مكارم شيرازی، سبحانی و شهيد مطهری پرداخت. در سال ۱۳۵۲ با انتخاب رشته پزشكي، وارد دانشگاه مشهد شد. يك سال پس از ورود به دانشگاه به دليل فعالیت های سياسی علیه رژيم از ادامه تحصيل در رشته پزشكی توسط مسئولين امر محروم گرديد به گونه ای كه او را مجبور به تغيير رشته از پزشكی به داروسازی نمودند. در همین دوران زبان‌های عربی، انگلیسی و فرانسوی را نیز به طور کامل آموخت.

در ایام مبارزات انقلاب اسلامی، حركت جهادی خود را در دو بعُد فكری و سياسی استمرار بخشيد و در همين سال ها برای اولين بار در دانشگاه مشهد اقدام به تأسيس كتابخانه اسلامی نمود تا از اين طريق افراد را شناسایی و جذب نمايد. او با تشکیل گروه های چند نفری اقدام به نشر افكار ناب اسلامی شيعی و شکل دهی مبارزه با رژيم كرد و با جلسات خود توانست اين خلأ فكری در دانشگاه را پر كند. نشر فرامين امام خمينی مبنی بر دوری جستن از حزب منحوس رستاخيز و هشدارهای ايشان در مورد نقشه های صهيونيسم از نمونه كارهای او در دانشگاه بود. همچنين شركت فعال در حرکت های عليه شاه در اوج خفقان سال های ۵۴ و ۵۵ در مشهد و اعلام مرجعيت و زعامت امام به اشكال مختلف از جمله مواردی بود كه در دو نوبت موجب هجوم ساواک رژيم پهلوی به خانه او و دستگيری وی شد. راهپيمايی ۱۵ خرداد ۵۵ در پايين خيابان مشهد با ابتكار او و با «شعار درود بر خمينی» شكل گرفت. همزمان با اوج‌گیری انقلاب، تشکیلات فكری و مبارزاتی او كه براي شکل‌گیری آن، سال ها زحمت كشيده بود به نام «مجمع احياء تفكرات شيعی» اعلام موجوديت رسمی و علنی كرد. پس از انقلاب علاوه بر پیگیری خط مقابله با فتنه و نفاق، از اعضای شورای هفت نفره اولیه سپاه خراسان بود. همچنین به همراه افرادی چون شهیدان هاشمی نژاد و کامیاب و مرحوم واعظ طبسی شورای اولیه حزب جمهوری اسلامی را در خراسان تشکیل دادند. سال ۱۳۵۹ همزمان با اولين انتخابات مجلس، پنچ تن از علماي مشهد ازجمله آیات مروارید، نوقانی و میرزا جواد آقا تهرانی او را به عنوان كانديدای خود به مردم معرفی کردند که با رأی مردم مشهد وارد مجلس شد. او اولين كسی بود كه قبل از رياست جمهوری، افكار بنی صدر را مطالعه و نقادی نموده و نقاط ضعف بينش التقاطی وی را يافته بود و افكار او را در کتاب‌هایی مثل تعميم امامت، مخالف ولایت فقیه می دانست. لذا با رياست جمهوري او مخالفت كرد و اعلام كرد: «رياست جمهوری بنی صدر برای اسلام و جامعه اسلامی ايران يک فاجعه است.» و برای آن که اين مخالفت در شعار و انديشه خلاصه نشود با جمعی از دوستانش به عنوان اعتراض در محل روزنامه انقلاب اسلامی تحصن كردند. او جريانات انحرافی منافقين را در سال ۵۴ با انتشار اعلامیه هایی در سرتاسر دانشگاه مشهد به عموم مبارزين هشدار داده بود، پس از پيروزي انقلاب آن را کالبد شکافی كرده و در ده ها سخنرانی به نقد و بررسی كتاب ايدئولوژيک سازمان منافقين پرداخته و ریشه های انحراف را بر اساس مبانی دين آشكار ساخت. بسياري در آن روزگار اين حرکت ها را تند و با شتاب می دانستند. مبارزات او با فرقان، منافقين، فدائيان خلق، حزب توده، حزب خلق مسلمان و ساير گروه های انحرافی آن روز حتی مخالفتش با بنی صدر ریشه‌ی اعتقادی داشت. خودش می‌گفت: «جرم من آن است كه حرف هایم را زودتر از زمان می زنم.»