در ۶ یا ۷ سالگی به مکتب خانه‌ای در بروجرد رفت. در ۱۰ سالگی به همراه خانواده و برخی از بستگان به مشهد مهاجرت کرد. با هجرت به مشهد به دبستان رفت و پس از قبولی در امتحان، در کلاس چهارم ابتدایی مشغول به تحصیل شد و همواره از شاگردان نمونه بود. از ابتدای جوانی قرآن را حفظ کرد و به دلیل علاقه مندی فراوان به کتاب نهج البلاغه حافظ این کتاب شد و به گفته خودش در سطح ایران اول و در سطح بین المللی دوم شد. در فاجعه مسجد گوهرشاد، نوجوانی ده ساله بود که فردای حادثه، با پدرش در محل حاضر شده بود و خود می گوید فجایع رژیم پهلوی چنان بود که بر من تأثیر گذاشت و آن شب تب کردم.

در ۱۷ سالگی برای کمک به امرار معاش خانواده به کسب وکار مشغول شد اما مدت زیادی طول نکشید که به تحصیلات حوزوی علاقه مند و وارد حوزه مشهد شد. در این دوران پای درس شیخ علی اکبر دامغانی، محقق قوچانی و شیخ هاشم قزوینی نشست. برای تکمیل معلومات به قم رفت و در درس آیت الله بروجردی، امام خمینی، محمدتقی بهجت، جواد خندق آبادی، علامه طباطبایی، سید حجت کوه کمری، محمدتقی خوانساری شرکت کرد. در این دوران با افرادی همانند شهید مطهری و بهشتی و آیت الله ربانی شیرازی نیز همراه بود. مشاهده شخصیت امام خمینی(ره) در زمان تحصیل و ارتباط نزدیک با ایشان باعث علاقه مندی و قدم گذاشتن در مسیر مبارزات علیه رژیم پهلوی شد. آیت الله بروجردی نیز علاقه ویژه ای به وی به عنوان یکی از شاگردان برجسته خود داشت. در اواخر دهه ۳۰ که برای تبلیغ به رفسنجان رفته بود به خاطر ایستادگی در مقابل جریان سرمایه داران مفسد، به جرم مبارزه با شاه دستگیر و به گناباد تبعید شد. قرار بود بعد از محاکمه اعدام گردد اما با پیگیری های آیت الله بروجردی از این اتفاق جلوگیری شد. در منبرهایش برای فدائیان اسلام تبلیغ می کرد. در قم به دیدن نواب صفوی رفت که نواب با خوشحالی گفت: «یازده نفر در آبادان به دلیل صحبت های شما به فدائیان اسلام پیوسته اند.» در ماجرای انجمن های ایالتی و ولایتی حامل پیام امام برای علمای نجف آباد شد. همچنین در فروردین ۱۳۴۳ به دیدار امام رفت. به دستور امام بر منبر رفت و در سخنرانی معروفی، کذب بودن مطلب روزنامه اطلاعات که امام را سازش کار با حکومت معرفی کرده بود را افشا کرد. سال ۱۳۴۹ به خاطر امضای اعلامیه تایید مرجعیت امام به زابل تبعید شد. در سال ۱۳۵۲ به خاطر حمایت از امام به بندر گناوه و بار دیگر به دامغان تبعید گردید. در سال ۱۳۵۴ که برای سخنرانی در مسجد الجواد(ع) از قم به تهران می آمد، بعد از مدتی دستگیر و به زندان قزل قلعه برده شد و ۴۸ روز در سلول به همراه جوانی ارمنی زندانی بود که آن جوان در اثر مجاورت با وی تأثیر پذیرفت و مسلمان شد. پس از زندان به همراه آقایان مکارم شیرازی، نوری همدانی، محمد یزدی و… به عنوان محرکان واقعه ۱۹ دی ۵۶ قم به سه سال تبعید محکوم شد که این بار چون به مشی مخفیانه روی آورده بود، ساواک را ناکام گذاشت. در همین ایام خبر شهادت فرزندش در قم به خاطر پخش اعلامیه چهلم شهدای تبریز در خیابان به دست او می رسد که صبر او در این حادثه مثال زدنی بود. پس از پیروزی انقلاب مسئولیت هایی همانند عضویت در مجلس خبرگان قانون اساسی شورای نگهبان و ۳ دوره نماینده مردم خراسان در مجلس خبرگان رهبری و دبیر کلی بنیاد بین المللی غدیر را برعهده داشت. در فتنه ۸۸ و پس ازآن مواضع شفاف و قاطعی علیه فتنه گران داشت و از فرزند خود که در جریان فتنه نقش آفرین بود، بارها اعلام برائت کرد.