یاران خراسانی شبکه فعالان فرهنگی اجتماعی انقلاب اسلامی خراسان رضوی
ذبیح الله صاحبکار متخلّص به «سهی» در روستای دولت آباد واقع در سی کیلومتری تربت حیدریه دیده به جهان گشود. پدرش به شعر علاقه وافر داشت و گه‌گاه اشعار فارسی را برای فرزندش می‌خواند و این مسئله، عاملی شد تا وی از خردسالی با شعر و شاعری آشنا شود و به‌تدریج سرودن شعر را تجربه کند. حمایت‌ها و تشویق‌های پدر، موجب شد تا وی در همان خردسالی اشعاری موزون و دارای قافیه بسراید. وی تا سن ده، پانزده، سالگی مرثیه می‌سرود ولی بعدها کمتر به این موضوع روی آورد و به سمت غزل گرایش پیدا کرد. تحصیلات ابتدایی را در دبستان روستا طی کرد و برای ادامه تحصیل رهسپار تربت جام شد و در آنجا، ابتدا به فراگرفتن دروس دوره متوسطه مشغول شد؛ اما پس از مدتی دبیرستان را رها کرده و به تحصیل علوم دینی و حوزوی در مدرسه علمیه (مهدیه) روی آورد و در ضمن تحصیل، مسئولیت برخی از امور مدرسه را به عهده گرفت. در مدت اقامت در تربت جام، تنها انیس و هم‌صحبتش حاج قاضی فخرالدین پیشوای مسلمانان حنفی تربت جام بود که مردی خلیق و مهربان بود.
اشعار صاحبکار در این ایام مبین تنهایی و حزن اوست. پس از چهار پنج سال اقامت در تربت جام به تأکید و راهنمایی مرحوم غلامرضا قدسی شاعر توانا و خوش‌قریحه که به تربت جام سفری داشته بود، رهسپار مشهد گردید و در مدارس باقریه و نواب تا سال ۱۳۴۰ شمسی به تکمیل تحصیلاتِ حوزوی پرداخت. پس از تحصیلات حوزوی در مشهد به خدمت آموزش‌وپرورش درآمد و در کسوت معلمی دلسوز و پرتلاش به آموزش دوستداران ادب و دانش پرداخت تا اینکه در سال ۱۳۷۳ از خدمت بازنشسته گردید. در دوران جوانی بود که در مشهد به محفل شعری که آقای فرخ و تنی چند از شعرای دیگر تشکیل داده بودند، راه یافت و از این محفل ادبی بهره‌ها برد. ایشان در غزل به حافظ و صائب تبریزی و در قصیده به مسعود سعد سلمان نظر داشت و خود در غزل شاعری متبحر بود که شیوه سخنش به غزلیات مرحوم رهی معیّری نزدیک بود. وی شاعری خوش‌ذوق و آشنا به اسلوب‌ها و قالب‌های کلاسیک شعر فارسی بود و عمده همت خود را صرف بسط و گسترش شعر دینی و متعهّد کرد. مجموعه اشعار ایشان، دوبار در هجوم حادثه، مفقود شد؛ یکبار در سال ۱۳۴۲ که قرار بود آقای ساکت اشعار ایشان را به تهران برای چاپ ببرد و بار دیگر در مسافرتی که خود آقای صاحبکار داشت و این مسئله، رنجش و دل‌آزردگی شاعر را در پی داشت. پس از انقلاب با توجه به چهره موجه و پشتوانه آثار مذهبی و متعهد خود در بسیاری از مجامع و محافل ادبی به‌عنوان چهره‌ای پیشرو حضور داشت و مسئولیت‌های مختلفی ازجمله: ریاست شورای سیاستگزاری شعر خراسان، ریاست شورای شعر ارشاد، ریاست گروه ادبیات و هنر مرکز آفرینش‌های هنری و شورای شعر آستان قدس رضوی و… را بر عهده داشت. او علاوه بر سرودن شعر در کارهای پژوهشی و تحقیقی نیز همت وافری داشت و ازجمله کارهای وی می‌توان به تصحیح تذکره عرفات العاشقین و عرفات العارفین تقی الدّین اوحدی و نیز تصحیح دیوان مشفقی بخارایی در پژوهشگاه عاشورا اشاره کرد.. ازجمله آثار چاپ شده او می‌توان به تصحیح دیوان حزین لاهیجی ۴ و گردآوری بهترین مراثی با عنوان شفق خونین و سیری در تاریخ مرثیه عاشورایی اشاره کرد. سرانجام در ۱۷ اسفندماه ۱۳۸۱ درگذشت و در مقبره الشعرا طوس آرام گرفت. رهبر معظم انقلاب درباره وی گفته است: «عندلیبی شیرین‌کار، غزل‌سرایی نادر، شاعری مضمون یاب، سخن‌شناس و هنرمندی برجسته و کم‌ادعا و درعین‌حال رفیقی شفیق و دردآشنا بود. روزنامه قدس ۱۷/۱۲/۱۳۸۳»
