در سال ۱۳۲۰ و در سن هشت سالگی به آموختن قرآن و کتاب شعر جودی مشغول شد و سپس نزد مرحوم شیخ غلامرضا، اقسام خط، دیوان حافظ، کلیات سعدی و… را فراگرفت. حدودا ۱۰ ساله بود که پدرش او را به مدرسه علوم دینی فرستاد. قریب به چهار سال به تحصیل علوم حوزوی پرداخت و پس از مدتی آن را رها کرد و به کسب وکار پرداخت. ازجمله اساتیدی که از او از محضر آنان استفاده نموده، مرحوم شیخ علی کاشانی ملقب به فرید الاسلام بوده است. مدتی هم در محضر مرحوم آیت الله حبیب الله گلپایگانی (امام جماعت مسجد گوهرشاد) درس اخلاق تلمذ کرد و بیشترین تأثیر او از شاعر دلسوخته حیدر آقا تهرانی معروف به شیخ معجزه (شاگرد شیخ رجبعلی خیاط) بوده است.

می‌گوید: از زمانی که چشم باز کردم پدرم (که حرفه آهنگری داشت و ضمن آن، نقاره‌زن حرم نیز بود) در حال قرائت قرآن بود. صبح‌ها همیشه یک جز از قرآن در خانه ما تلاوت می‌شد. پدرم اهل تهجد و نماز شب بود و اینها در زندگی من بی‌تأثیر نبود. از همان کودکی احساس می‌کردم می‌توانم بنویسم اما چون مدرسه نرفته بودم و آشنایی چندانی با ردیف و قافیه و ادبیات نداشتم جدی نمی‌گرفتم. یک چیزهایی می‌گفتم تا اینکه دست روزگار مرا به حوزه کشاند و بازار کسب وکار و… درباره ورود خود به عرصه شعر می‌گوید: «من از ده‌یازده سالگی شعر می‌گفتم یادم می‌آید یک روز تحت تأثیر فقیری که از کوچه‌مان می‌گذشت قرار گرفتم و فکر می‌کنم اولین شعرم زاییده همان دیدار بود؛ فکر می‌کنم ۱۵ سالگی. از همان سالها در جلسات مختلف شرکت می‌کردم اما کسی نبود که مشوقم باشد.» در دوران دفاع مقدس نیز حضوری فعال داشت. خود دراین‌باره می‌گوید: «یک دوره فراموش نشدنی و خاص بود. عالمی بود آنجا. «شکوه شعر» جزوه‌ای که یادگار همان دوران است؛ و شعرهایی که بعضاً آهنگران آن زمان به نوحه می‌خواند.» «شکوه‌شعر- دفتر اول- منظر دلها» در قالب‌های مختلف و «شکوه شعر- دفتر دوم- آیینه حکمت» در وصف امام رضا علیه‌السلام، کتاب‌های به‌جامانده از اوست. از سال ۱۳۶۹ به همراه شاعرانی چون اکبرزاده، مؤید، شفق، سرویها، صاحبکار، کمال و خسرونژاد جلسه شعر انجمن ادبی رضوی را پایه‌گذاری کرده‌اند. بیش از ۳۰۰ غزل و ۲۵۰ دو بیتی در مضمون اهل‌بیت علیهم السلام سروده است. سرانجام پس از طی دوران نقاهت در ۱۴ دی‌ماه ۱۳۹۴ درگذشت و پیکرش در خواجه ربیع مشهد به خاک سپرده شد.