بایگانی برچسب: استاد پناهیان

استاد پناهیان: خیلی‌ها وقتی تنها زندگی می‌کنند آدم های خوبی هستند ولی در امتحانات اجتماعی آدم بدی می‌شوند. خیلی‌ها در زندگی اجتماعی هم آدم های خوبی هستند ولی در امتحانات تشکیلاتی که در جمع کاری پیش می‌آید، آدم‌های بدی می‌شوند.

استاد پناهیان: اگر اندکی از آیین اخوت و برادری در بین مومنان اجرا شود مانند سد محکمی در برابر تمام مشکلات مقاوم خواهند شد و به دلیل برکتی که خدا در یک کار جمعی مومنانه قرار می‌دهد، در تمام عرصه‌ها پیروز خواهند شد.

استاد پناهیان: در دین سه رابطه کلیدی و مهم ایجاد می‌شود؛ رابطه با خدا، رابطه با ولی خدا و رابطه با مومنان، به ویژه آنان که در یک تشکل با تو همکارند. رابطه سوم از دو رابطه قبل دشوارتر است. همانطور که ربطه دوم از رابطه اول سخت‌تر است.

استاد پناهیان: حُسن همجواری اهمیتش بیشتر از حُسن خلق با عموم مردم است چون نمی‌توانی هر لحظه همسایه را عوض کنی و مجبوری با او بسازی. علی‌رغم اینکه با بدخلقی‌های او آزرده می‌شوی باید با او خوش اخلاق باشی.

استاد پناهیان: اوج اخلاق اجتماعی ظرفیت یافتن برای حضور در تشکل‌های مردمی مومنان است. آن همه تاکید بر برادری و اخوت در اسلام نتیجه‌اش باید در حسن همکاری مومنان با یکدیگر دیده شود.

استاد پناهیان: خیلی‌ها می‌توانند خوبی را تشخیص دهند و به آن علاقه پیدا کنند ولی تنها افراد با صفا می‌توانند آدم خوب را تشخیص دهند و به او علاقه پیدا کنند.

استاد پناهیان: خواهش‌ها و دوست داشتنی‌های پنهان و پیدای ما یکی از اصلی ترین عوامل تعیین کننده سرنوشت ما هستند. ما معمولا نمی‌دانیم چقدر تمایلات ما اهمیت دارد و الا علاقه به هیچ موضوع بی ارزشی را به دل راه نمی‌دادیم و از دل بخواهی‌های بی ارزشمان استغف

استاد پناهیان: یکی از سخت‌ترین لحظات زندگی آدم‌های شریف آنجاست که محل امتحان دیگران قرار می‌گیرند. آنها نسبت به شکست دیگران در این امتحان بی تفاوت نیستند و رنج می‌کشند، با آنها مهربانند و برایشان دعا می‌کنند. مثل پدر و مادری که محل امتحان فرزندانشان

استاد پناهیان: تعریف انسان هنگامی که با خداست با وقتی که بی‌خداست، فرق می‌کند. انسان وقتی با خداست: موجودی است که عالی‎‌ترین بهره را از عالم وجود می‌برد و به بالاترین قدرت ها و لذت ها می‌رسد. و هنگامی که بی‌خداست: موجودی سرگردان است که به هر چیزی که

استاد پناهیان: تنها در آخرت نیست که آدم با نور خودش راه می‌رود. در دنیا هم هر کسی با نور خودش مسیرش را روشن می‌کند و راه را تشخیص می‌دهد. باید نورانی بود.