بایگانی برچسب: استاد پناهیان

استاد پناهیان: از حقّ فردی به راحتی می‌توان گذشت و چه بسا علامت حُسن خلق باشد، ولی از حقّ جامعه نباید به سادگی گذشت. بدترین بداخلاقی گذشتن از منافع جامعه است.

استاد پناهیان: حق آرامش بخش است هرچند با دشواری همراه باشد و هیچ مشکلی نمی‌تواند این آرامش را بهم بزند. باطل ناآرامی می‌آورد هرچند موقتا منفعتی داشته باشد.

استاد پناهیان: خانواده اولین پایگاه تمرین تشکل یافتن است. کسی که در زندگی خانوادگی مدارا و محبت کردن را آموخته باشد می‌تواند در زندگی اجتماعی و بالاتر از آن در یک تشکل، اهل مدارا و محبت باشد.

استاد پناهیان: همچنانکه دو قطره آب وقتی به هم نزدیک می‌شوند در هم غرق می‌شوند و یک قطرۀ بزرگتر را تشکیل می‌دهند، مؤمنان نیز وقتی به هم نزدیک می‌شون، مرز منیّت‌ها را از میان بر می‌دارند و یک روح در دو بدن می‌شوند. با چنین روحیه و رویه‌ای از کوچکترین ج

استاد پناهیان: بهترین استاد راهنمای هر کسی خود اوست. ما هر کدام یک استاد بصیر و دلسوز ولی خاموش در درون خود داریم، که باید طی برنامۀ محاسبۀ نفس، زبان او را برای خود باز کنیم.

استاد پناهیان: مانع اصلی ظهور، «مستکبران» نیستند، خدا آنها را به حساب نمی‌آورد: إِنَّ الْباطِلَ كانَ زَهُوقاً. مانع اصلی ظهور، عدم آمادگی بشریت و حتی عموم مردم ما هم نیست! مردم اگر معنویت‌شان ضعیف است، چقدر تقصیر دارند؟! یا زورگویان نمی‌گذارند و یا ا

استاد پناهیان: بهشت روی زمین یک زندگی جمعی موفق است نه یک زندگی فردی موفق. زندگی جمعی یعنی حضور در یک تشکّل مؤمنانه، نه صرف حضور انفرادی در جامعه. این بهشت را باید با ایثارگری ساخت.

استاد پناهیان: ما وقتی می‌خواهیم دربارۀ ظهور صحبت کنیم، در واقع باید دربارۀ خودمان صحبت کنیم! این ما هستیم که به دوران غیبت پایان خواهیم داد. بیشتر باید در این‌باره فکر کنیم. امروز مهمترین موضوع در معارف مهدوی، «رفع عیوب مدعیان ولایتمداری» است. #ظ

استاد پناهیان: تشکّل یعنی جمعی که تمام اعضاء به اندازۀ رئیس مجموعه احساس مسئولیت کنند و بدون سهم‌‌خواهی برای موفقیت مجموعه تلاش کنند و تقسیم مسئولیت به حسب توانایی‌ها باشد و هیچ امتیازی را ایجاد نکند.

استاد پناهیان: تشکّل یافتن ظرفیت می‌خواهد. باید بتوانی حرف دوستانت را گوش کنی و نیز آنها را متقاعد کنی. باید بتوانی بر بدی‌های دوستانت صبر کنی و بالاتر از ظرفیت‌شان به آنها تحمیل نکنی. باید بتوانی از خود برای آنها مایه بگذاری و از آنها چشم‌داشتی نداش