بایگانی برچسب: نهج البلاغه

کسی را که تقوا والا مقامش ساخته، پست مشمارید و آن کس را که دنیا بالا برده است، بلند مرتبه مشمارید. (نهج البلاغه، خطبه ۱۹۱)

آیا شما در منازل همان کسانی نیستید که پیش از شما بودند و عمرشان درازتر و آثارشان پاینده‌تر بود و سپس بی‌ هیچ توشه ای، که آنها را به مقصد رساند و بی هیچ مرکبی که راه را درنوردد، کوچ کردند؟ (نهج البلاغه، خطبه ۱۱۱)

دوست، دوست نخواهد بود، مگر آن که برادرش را در سه حال نگه دارد: در سختی‌اش، در غیبت او و پس از مرگش. (نهج البلاغه، حکمت ۱۳۴)

در آغاز سردی هوا خود را از سرما حفظ کنید و در پایان آن از آن استقبال کنید؛ زیرا سرما با بدن ها همان می کند که با درختان می‌کند؛ در آغاز (برگ درختان را) می‌سوزاند و در پایان می‌رویاند. (نهج البلاغه، حکمت ۱۲۸)

شما و آرزوهای شما در این دنیا، میهمانانی موقت هستید. (نهج البلاغه، خطبه ۱۲۹)

آنچه از مال تو از دست می‌رود و مایه پند و عبرتت می‌گردد (درحقیقت) از دست نرفته است. (نهج البلاغه، ح ۱۹۶)

از گذشته های دنیا برای باقیمانده‌ی آن عبرت آموز، زیرا پاره‌های دنیا شبیه یکدیگرند. (نهج البلاغه، نامه ۶۹)

نعمتی را به امید دست یافتن به بیشتر از آن به مخاطره میفکن. (نهج البلاغه، نامه ۳۱)

زبان درنده‌ای است که اگر رها شود، گاز می‌گیرد. (نهج البلاغه، ح ۶۰)

آنچه از دنیا در کف توست پیش از تو صاحبی داشته، و پس از تو به کسان دیگر می‌رسد. (قسمتی از حکمت ۴۱۶ نهج البلاغه)