بایگانی برچسب: پبام معنوی

استاد پناهیان: دین برای آدم بلند همت است و به مذاق کسی که بلند پرواز است، خوش می‌آید. باید ببینیم چه چیز آدم را از همت بلند باز می‌دارد؟ تربیتی که قلّه‌گرا نیست و قلعه‌محور است، تبلیغاتی که بزرگنمای اشیاء کوچک است و هر نوع فقر مادی و جهل معنوی، همت ب

استاد پناهیان: هر چه بر سنّ آدم افزوده می‌شود سطح نگاهش بالاتر می‌رود، زمان را کوتاه می‌بیند و زمین را کوچکتر می‌یابد. اگر ارتفاع سطح نگاهش به بالاترین حدّ خود برسد، قیامت را هم می‌بیند. گویی وقتی سطح نگاه انسان بالا می‌رود، خودِ او را نیز به پرواز د

استاد پناهیان: اوائل انقلاب مسلمان بودن مغتنم بود. بعد کم‌کم معلوم شد مسلمانی دردی را دوا نمی‌کند و فرد باید مومن هم باشد و اسلام در قلبش نفوذ کرده باشد. بعد به مرور معلوم شد بعضی‌ها ایمان دارند اما نه به تمام دین؛ این هم به درد نمی‌خورد و ایمان به ت

استاد پناهیان: عرصۀ سیاست نیازمند پیشرفته‌ترین نوع تقوا است و به بیشترین حد از عدالت یعنی تقوا محتاج است. ضرورت تقوا برای سیاستمداران بسیار بیشتر از عامۀ مردم است. برخورداری از بصیرت و قدرت ناشی از تقوا، بیش از همه برای سیاسیون لازم است. همچنانکه تقو

استاد پناهیان: در دنیا بسیاری از مردم حوصلۀ فعالیت سیاسی ندارند و توجهشان به امور سیاسی در حدّ تأمین مایحتاج خودشان است. بنابراین از مهارت‌ها و تحلیل سیاسی عمیقی هم برخوردار نمی‌شوند، اهل خطر کردن هم نیستند. این وضعیت در طول تاریخ موجب شده است اقلیت‌

استاد پناهیان: در جهان بسیاری از سیاسیون مهارتشان در مهار قدرت مردم است نه آزادسازی، افزایش و به کارگیری قدرت مردم در جهت سعادت آنها. تنها سیاسیونی صادقند که اول باور مردم را دربارۀ قدرتشان افزایش دهند و بعد این قدرت را در جهت سعادت مردم به کارگیرند.

استاد پناهیان: دوست داشتن آدم‌های بزرگ، انسان را بزرگ می‌کند و دوست داشتن آدم‌های نورانی به انسان نورانیت می‌دهد. اثر وضعی محبوب، آنقدر زیاد است که آدم باید مراقب باشد مبادا به افراد بی‌ارزش علاقه پیدا کند.

استاد پناهیان: هیچکس به اندازۀ ولی امر جامعۀ اسلامی مظلوم نیست. چون معمولا مردم محدودیت‌های او را خوب درک نمی‌کنند و از طرفی دشمنانش محدودیت‌های او را خوب می‌فهمند و او را تحت فشار قرار می‌دهند و او نیز هرگز نمی‌تواند همۀ واقعیت‌ها را بیان کند. در عی

استاد پناهیان: ما آدم‌ها یا مشغول خیالبافی‌های خوش‌بینانه هستیم یا واقع‌بینی‌های بدبینانه. اگر به خیالاتمان کمی بدبینانه‌تر نگاه کنیم و واقعیت‌ها را کمی خوش‌بینانه‌تر تحلیل کنیم به تعادل می‌رسیم.

استاد پناهیان: حسرت، گذشتۀ انسان را نابود می‌کند و یأس، آینده را از بین می برد. شکر گذشته را زنده می‌کند و امید آینده را؛ با شکر گذشته و امید به لطف خدا در آینده حیات مضاعف نصیب انسان می‌شود.