بایگانی برچسب: پبام معنوی

استاد پناهیان: دیدن مانند غذا خوردن است، هر چیزی را ببینی گویی آن را میل می‌کنی. خدا فرموده است انسان باید به طعام خود نگاه کند. یعنی ببیند چه چیزی وارد روحش می‌شود. دیدن، عبور صحنه‌ها از مقابل چشم ما نیست. هر چیزی را می‌بینیم با همه آلودگی‌ها و پایک

استاد پناهیان: کافی است مثبت‌نگر باشیم آنگاه دائما خود را غرق در نعمت‌های خدا می‌بینیم و خدا سرشار از مهربانی خواهیم یافت، در این صورت است که رشد می‌کنیم.

استاد پناهیان: اگر پدر و مادر با ما خوب رفتار نکنند قابل تحمل‌تر است و بالاخره دوران سختی آن به پایان خواهد رسید. ولی اگر فرزندان با ما خوب رفتار نکنند تلخی آن برای همیشه باقی خواهد ماند. اگر می‌خواهیم فرزندانمان با ما خوب برخورد کنند، به پدر و مادر

استاد پناهیان: مهمترین مقدمات فرج، اصلاح بی‌حجابی نیست، بلکه اصلاح سیاستمداران است.

استاد پناهیان: آدم دوست دارد خوبی‌ها و رنج‌های خود را برای دیگران تعریف کند و یا آن‌ها را از زبان دیگران بشنود؛ اما خدا دوست دارد شایستگی مصاحبت با او را پیدا کنیم، برای همین باید اینگونه گفتگوها را با دیگران کم کنیم! نباید دنبال آبرو پیش دیگران و گد

استاد پناهیان: ما هر کدام زیبایی‌ها و دارایی‌های پرارزشی را با خود به همراه آورده‌ایم. کافی است آنها را کشف کنیم و به کار بگیریم و از آنها محافظت کنیم، آنگاه تا ثریا خواهیم رفت. تعلیم و تربیت بیش از آنکه به دنبال افزودن چیزی به انسان باشد باید در پی

استاد پناهیان: نگرانی، وجود انسان را افسرده و نابود می‌کند و برای روح و جسم انسان ضررهای فراوان دارد؛ ولی نگرانی‌های صحیح معنوی، موجب آرامش و سلامت روح و جسم انسان هم هست. یکی از نگرانی‌های ارزشمند معنوی، نگرانی از عاقبت به خیری است. این نگرانی موجب

استاد پناهیان: دنیا محل زندگی کودکانه است، آدم‌ها معمولا پس از مرگ بالغ می‌شوند. کسانی که قبل از مرگ بالغ می‌شوند، کودکی دیگران را می‌بینندو رنج می‌برند.

استاد پناهیان: به نظر می‌رسد سرعت زمان ثابت نیست و به میزان غفلت ما بستگی دارد. کسی که ذاکر خدا و انسان باتوجهی است، زمان برای او کند حرکت می‌کند و بابرکت می‌شود؛ کسی که از خدا غافل است زمان او با سرعت بیشتر عبور می‌کند، وقت هایش هرز می‌رود و فرصت اس

استاد پناهیان: مشغول بودن به جزئیات زندگی و منافع شخصی، انسان را از سیاسی بودن و رصد احوال کلی جامعه باز می‌دارد. کسی که به خاطر منافع شخصی خودش سیاسی بشود، سیاست‌ورز صالحی نخواهد بود. هنگام سیاست‌ورزی باید در اندیشۀ مصالح کلی جامعه بود.